Yes, we did it...!

Ja, we weten het. Het is decadent. Het is belachelijk. Het lijkt op de reclame met de stoere bergbeklimmer die na een moeizame tocht vol ontberingen de top heeft gehaald en daar een Japans gezinnetje ontwaart dat vraagt of hij een foto van ze wil maken. En wij zijn die Japanners. Met de helicopter afgezet op een voor normale stervelingen ontoegankelijke sneeuwvlakte met een dikte van dertig meter. Geen druppel zweet hebben we ervoor gelaten. Geen moment van angst dat de klimijzers het begeven zodat we honderden meters diep het ravijn in storten. In twintig minuten zijn we bovenop de Fox Glacier, één van de drie gletsjers in de wereld die uitlopen in het regenwoud, op korte afstand van de zee. En het is te opwindend om ons voor dat superluie en schandalig luxe transport te schamen. Yes, we did it...!

Het zag er trouwens lange tijd niet naar uit dat we het zouden gaan redden. Het weer aan de westkust van Nieuw Zeeland is al een flinke tijd van slag. Regen, regen en nog eens regen. En bijna onophoudelijke regen betekent ook op dit deel van de aardbol dat de bergtoppen zijn omringd door grauwe wolkenpartijen. Geen zicht, dus ook geen helicoptervluchten.

Op de dag dat we aankomen bij de Franz Josef Glacier, de buurman van de Fox, melden we ons meteen op het kantoor van de helicoptermaatschappij. Er wordt niet gevlogen, maar we komen op de stand-by lijst. We laten ons telefoonnummer achter, zodat ze ons kunnen bellen als er blauwe lucht op komst is. Nu kunnen we dat zelf ook eenvoudig constateren, maar hoe lang we die middag ook turen naar de lucht, het wordt daarboven alleen maar donkerder en donkerder. Als we uiteindelijk onze hoogslaper opzoeken, gaan we slapen in de veronderstelling dat deze droom voorlopig niet wordt vervuld.

Maar dan wordt het ochtend en horen we tussen het fluiten van de vogels door het pulserende geluid van wieken in de lucht. Er wordt gevlogen, ook al ziet de hemel er allerminst schoon uit. We douchen, ontbijten, breken het kamp in het vochtige regenwoud op en zetten de camper opnieuw in het dorp neer. Aan de balie krijgen we groen licht, over drie kwartier kunnen we mee, als het weer in die tijd tenminste niet verslechtert. De minuten zijn nooit eerder zo traag verlopen en we krijgen een stijve nek van het turen naar de bergtoppen die af en toe zichtbaar zijn in de dreigende wolkenlucht.

Om tien voor elf in de ochtend komt het verlossende nieuws. We mogen naar boven voor een vlucht over de gletsjers van Franz Josef en Fox en het is daarboven zelfs zo helder dat we een landing gaan maken op één van de sneeuw- en ijskappen. 

De rest is geschiedenis. Wat een heerlijk gevoel is het om vrij als een vogel boven de ijsvlaktes, de snelstromende rivieren en het regenwoud te vliegen. En wat een kick om door die piepkleine helicopter te worden afgezet op de top van de berg. Tot boven de enkels zakken we weg in de sneeuw, waar we ons vergapen aan de onwaarschijnlijk mooie vergezichten. We beseffen op dat moment maar al te goed dat we het letterlijke hoogtepunt van onze wereldreis beleven.