Bezoek aan een spookstad

Kan een mens nog schrikken als hij de historische feiten kent van een ramp en jaren nadien de plek des onheils bezoekt? Het is ons overkomen op de laatste dag van die heerlijke, avontuurlijke en allesovertreffende reis door Nieuw Zeeland. We vielen compleet stil bij het ronddolen door Christchurch, de allereerste en tot aan het begin van dit decennium de mooiste stad van het land. Totdat de aardbevingen van 2010 en 2011 het complete hart eruit rukten. Meer dan 800 historische gebouwen werden onherstelbaar beschadigd, 154 mensen vonden de dood.

Toen we uitstapten op het busstation hadden we het niet eens door, we voelden ons slechts gedesoriënteerd. Wisten niet instinctief waarheen we moesten lopen om het echte centrum in te gaan, zoals we dat in iedere andere stad zonder nadenken doen. Totdat de verwoesting langzaam tot ons doordrong, overal gapende gaten waar ooit mooie gebouwen hebben gestaan. Waar ooit het stadsleven heeft gebruist. We waanden ons ramptoeristen in een spookstad. De deels ingestorte kathedraal, zonder kerktoren. De winkelpanden met de reclamespreuken van twee, drie jaar geleden nog op de ramen, met manshoge hekken afgesloten van het publiek. Soms zonder zichtbare schade, maar blijkbaar toch te gevaarlijk om er naar binnen te mogen gaan.

Toch is de mens telkens weer in staat om iets nieuws te scheppen in een uitzichtloze situatie. Er wordt weer gebouwd. Over twaalf jaar, als we opnieuw naar Nieuw Zeeland zullen afreizen, zal in Christchurch een nieuw stadshart zijn verrezen. Er is al een nieuwe kathedraal, geloof het of niet, met kartonnen pijlers. Het winkelcentrum is provisorisch herbouwd met kleurige containers. En in de krant staat dat het aantal immigranten dat zich in de stad wil vestigen nog nooit zo hoog is geweest als ná de aardbevingen. Opwekkend nieuws allemaal, maar het beklemde gevoel over zoveel verwoesting en leegte overheerst.