Zelfs met regen is het beeldschoon

Nee, we hebben geen ruzie... En nee, we hebben nog lang geen tabak van dit prachtige land. De enige reden waarom we zo angstaanjagend lang niets meer hebben gemeld op onze blog is het feit dat we op het Zuidereiland tot vandaag geen werkend internet hebben kunnen vinden. Het hoort er eigenlijk ook wel een beetje bij, op dit van God en haast al zijn onderdanen verlaten stukje aarde.

Vanaf de veerboot in Picton zijn we na de grote oversteek langs de Marlbourough Sounds gereden, een waar doolhof van verstilde inhammen en piepkleine nederzettingen. In Okiwi Beach hebben we de camper gestald en zijn we op het strand gaan struinen. Omdat het eb was, waren de mosselbanken drooggevallen en konden we eindeloos ronddolen totdat het water weer opkwam.

Een dag later kwamen we in Murchison terecht. Nooit van gehoord zeker. Voor ons was het in elk geval een onbeschreven blad. Maar meteen ook een zeer aangename verrassing. Een prachtige bergachtige omgeving, een haast perfecte camping (vooral ook omdat we er drie dagen lang vrijwel in ons uppie hebben gestaan...) en heel veel wildstromende rivieren. White Water, zoals de Nieuw-Zeelanders zeggen. Daar weten we sinds gisteren alles van.

Geloof het of niet, maar we zijn op onze toch al wat gevorderde leeftijd voor het eerst gaan raften. In een noodvaart met een rubberboot de rivier af, over stroomversnellingen en watervallen. Voor de experts: in de Buller River hebben we twee passages genomen die in categorie 4 zijn ingedeeld. Categorie 5 is op die schaal het zwaarst, maar dat zou voor ons soort mensen gelijk hebben gestaan aan een zelfmoordpoging, die dan waarschijnlijk nog geslaagd zou zijn. Over suïcidale acties gesproken: Gio is van een acht meter hoog rotsblok in de rivier gesprongen, gelukkig rechtstandig zodat er geen sprake is van blijvende schade. Dit land doet gekke dingen met een mens...

Alsof het allemaal geen inspanning kost zijn we vanochtend weer in alle vroegte vertrokken naar onze volgende bestemming. Naar Hokitika aan de woeste westkust van het Zuidereiland. En woest is hier ook echt woest. De golven van de Tasman Zee beuken ongenadig op de rotsen. Storm en regen hebben we moeten trotseren om een aandoenlijke zeehondenkolonie te spotten en om de vermaarde Pancake Rocks te aanschouwen. We hebben meteen een misschien wel vreemde conclusie getrokken: waar we thuis met dit weer chagrijnig achter de gordijnen zouden zitten, trekken we er hier juist met plezier op uit. Zelfs met regen is dit een beeldschoon land.

Het blijft trouwens wel wennen met de ongebruikelijke verkeersituaties. Waar we een week geleden nog in de file stonden vanwege een omgewaaide woudreus over de weg, stonden we nu vast voor een One Lane Bridge. Een fenomeen waaraan we intussen al aardig gewend zijn geraakt. Zelfs op de Highway moet het verkeer zich met regelmaat over een smalle brug begeven, een brug met slechts één rijstrook. Vandaag spande de kroon. We stonden te wachten op een trein, die ons over die ene rijstrook tegemoet kwam. 

We hebben het allemaal weer overleefd. En zojuist zijn we in Hokitika (bekend van de gloeiwormen en de jade) even het strand opgelopen om in stilte naar die machtige woeste zee te kijken. Kijk naar de foto's en constateer met ons dat het verstilde plaatjes uit een prachtige speelfilm hadden kunnen zijn.